Het Aanklampjubileum

En opeens is het eerste jaar voorbij. Poef. Wat ging het hard zeg. Zo hard dat het inmiddels al weer meer dan 10 dagen geleden was. Naarmate ik zelf ouder word lijken de jaren alleen maar sneller voorbij te gaan, dus zo verrassend was het ook weer niet. Maar er is iets met dat op eigen benen staan dat alles nóg meer lijkt te versnellen.

Ik noem dit het Aanklampjubileum. Zo’n eerste jaar je eigen boontjes doppen is vooral veel teveel willen, geregeld op mijn tenen lopen en mezelf voortdurend voor de leeuwen werpen. Laat ik het als volgt zeggen, niets staat verder van mijn comfort zone dan op die tafel te moeten klimmen, de microfoon te pakken en tijdens een bruiloft in mijn blote reet een liedje zingen voor een echtpaar dat ik nog nooit ontmoet heb. Want zo voelt het wat ik nu doe.

Goed. Tijd dus voor een staaltje introspectie en een grondige analyse van heb ik jou daar. Voor jou leesgemak opgesplitst in thema’s.

Het koffiecliché

Liters van het spul heb ik gedronken. Zaaien heet dat dan. Ik praat graag een-op-een met mensen. Liever niet telefonisch, want ik heb – geen grapje – bel-angst. Dat is iets psychologisch, oftewel in mijn kop heerst de angst om voor paal te staan. Dat heb ik opgezocht. Die angst kan weer gerelateerd worden aan ‘de dingen heel erg goed willen doen’. Overigens geldt dat alleen als ik zelf iemand moet bellen. Ingewikkeld. Vooral als een opdrachtgever vraagt om even terug te bellen.

De pitch

Ik kijk mensen liever aan als ik met ze praat en verhalen deel. Je leest immers zoveel meer af van een gezichtsuitdrukking dan alleen de klank van een stem. Elk gesprek dat ik afgelopen jaar heb gevoerd ben ik onbevangen en redelijk naïef ingestapt. Ik hoor me nog in allerlei bochten wringen om mijn verhaal zo recht en duidelijk mogelijk te vertellen. Manmanman. Niet dat mijn pitch nu staat als een huis. Ik ben toch geen sales tijger! Bovendien is mijn verhaal niet zomaar over elke willekeurige opdracht of opdrachtgever te draperen. In de nuances zit het verschil tussen een generiek verhaal en een eigen verhaal.

De schouderklop

Wat ik ook heb geleerd is mezelf wat vaker schouderklopjes geven. Ik ben een zeer matige pocher. Ik geef mezelf nooit complimenten en ik vind wat ik doe zelden bijzonder. Dat gevoel schud ik steeds meer van me af. Mensen willen niet werken met iemand die zijn eigen werk niet op waarde schat. Wat ik wel degelijk doe, maar niet op die manier uit. Waar ik sinds de start van Puik Verhaal van overtuigd ben is de meerwaarde die mijn ideeën, stijl en toon leveren. Creatief en onbevangen met een knipoog die niet hinderlijk is. En – mag ik dat zeggen? – best een aardige gozer om mee samen te werken.

De ‘Bel Marc anders eens. Die kan jou vast verder helpen’

Ik heb 16 jaar lang voor reclame- en communicatiebureaus gewerkt. Zelden of nooit een onvertogen woord gevallen, met niemand. En – niet onbelangrijk – altijd gestreefd naar de hoogst mogelijke kwaliteit. Die 16 jaar is mijn proeve van bekwaamheid. Dat betaalt zich ooit terug. Ooit is dus nu. Wat ook opvalt, mensen sturen andere mensen naar mijn website. Die kring rimpelt steeds verder uit. Mijn naam blijft steeds beter plakken.

Hoeveel ben ik waard?

Een van de lastigste punten vind ik het zelf moeten bepalen wat ik waard ben. Of wat ik vind wat ik waard ben. Zeker in het begin. Stel je hebt het retedruk. Is dat omdat ik betaalbaar ben of omdat ik zo goed ben? Dat is een gewetensvraag. Het gouden ei is betaalbaar zijn en toch goed. Overigens lijkt e.e.a. ook samen te hangen met de schouderklop.

De ojee ik ben al twee weken niet gebeld

Ook dat gebeurt wel eens. Ik word daar steeds minder snel zenuwachtig van. Genoeg om te doen. En ja er zijn ook opdrachtgevers die niet meer voor mij kiezen, om welke reden dan ook. Ook dat hoort er bij. 16 jaar werken voor bureaus heeft mij geleerd hoe en waarom aan klantzijde bepaalde beslissingen genomen worden.

Het kantoor(tje)

Twee argumenten hiervoor. Afzondering en afleiding. Mijn omgeving dusdanig faciliteren dat ik 100% goed kan werken. Al ben ik – vind ik zelf – niet vaak genoeg in mijn kantoor(tje). Ik merk dat ik als de kinderen naar school zijn en de rust in huis aanlokkelijk is, ik net zo makkelijk thuis werk. Dat is tijdens schoolvakanties en tropische dagen wel anders. Afijn. Een jaar freelancen is in elk geval een dolle rit. Ironisch, want als tekstschrijver/copywriter moet het eigenlijk allemaal niet té dol zijn. Zonder de noodzakelijke afzondering, ruimte voor beredenering en stimulerende verveling gebeurt er niks. Die uren niksen zijn essentieel. Jammer alleen dat ik ze niet kan factureren.

Signatuur

Voor iedere creatief geldt dat hij of zij een bepaalde signatuur heeft en daarmee onderscheidend kan zijn. Mijn signatuur – voor zover ik daar zelf over kan oordelen – slaat steeds meer aan. Mijn site wordt gelezen. Wat er staat raakt. Misschien niet direct, maar het blijft hangen. Het voelt comfortabel, leest lekker weg en het spreekt zich steeds meer rond. De kring van mensen waar ik voor werk en mee samenwerk wordt comfortabel groter en krijgt steeds meer vaste vorm. Dat is een geruststellende gedachte.

De opdrachten

Mijn hemel wat zijn ze verschillend. Misschien wel té. Dat komt deels dat ik geen ‘voorkeurssector’ heb, maar eerder een ‘opdrachtenvoorkeur’. Ik zoek ruimte om verhalend te kunnen schrijven. Houd ik me niet aan de afspraak met mezelf dan sla ik de plank geheid mis of ik zweet peentjes omdat een tekst zonder franje voor mij harder werken is dan een tekst mét franje. Wat trouwens niet hetzelfde is als wollig. Ik zoek altijd naar die mooie zin, naar dat ene andere woord. Naar de verrassing. En ik ben ervan overtuigd dat als een tekst met plezier is geschreven, hij ook met plezier gelezen wordt. En dus impact heeft.

De conclusie na een jaar

Ik heb geen benchmark. Ik oordeel mijn eerste jaar niet op basis van hoeveel ik verdien. Mijn ideaal – wat dat ook mag zijn – staat niet op mijn bankrekening. Die freelancejas zit steeds beter. De combinatie van vrijheid en mijn hart volgen, maakt mij een leuker mens. Misschien is dat wel mijn ideaal. Al schrijvende een leuk mens proberen te zijn. Dat alleen al stemt mij positief over wat er nog allemaal komen gaat.