Weet je wat het is met drukte? Je raakt ervan in de knoop. Eigenlijk is het nergens goed voor. Ik houd me altijd voor dat ik ‘in balans wil zijn’. Niet op een zweverige manier. Maar waar je zoveel % werkt, wil je zoveel % rust. Soms slaat dat door. Dat merk je in mijn geval nergens zo goed als in de ‘publicatiedatum’ van dit blog. Mijn vorige blogpost stamt al weer uit de kelder van 2021.

Oei.

Dan kun je iets roepen over ‘planning maken’ en ‘je ertoe zetten’, maar laten we eerlijk zijn, de meeste mensen hebben een brein wat daar niet in meegaat. In mijn geval focust de discipline zich vooral op het werk voor mijn opdrachtgevers. Terecht, ik lever, zij betalen.

Maar omdat ik ook heel erg geloof in vrij schrijven en mijn blog gebruik om mezelf niks aan te trekken van welke tekst- of communicatieafspraken dan ook, schiet ik mijn blog daarmee meteen in de voet. Geen afspraken maken is ook geen deadline hebben. En dus creëert zich een gat tussen mijn blogposts dat qua heftigheid niet onderdoet voor het zwarte gat op een cv.

Tel daarbij mijn neiging om alles te verantwoorden en tada; een blogpost die uitlegt waarom ik al zolang geen blogpost heb geschreven. Alsof dat werkelijk ook maar een iemand kan schelen.

Laat ik er een theorietje tegenaan gooien. De drukte van Puik Verhaal meet je af aan het gat tussen de laatste blogpost en de nog te verschijnen blogpost. Een soort van hoe meer omzetbelasting je betaalt hoe beter het gaat. Dus hoe beter het gaat, hoe langer het duurt voordat ik de zoveelste keer dat ik hier verantwoord waarom ik zo weinig blog.

In een ideaal scenario lees je de volgende blogpost dus over 12 maanden. Alvast veel voorpret gewenst.