En zo kruipen we met z’n allen naar het einde van een hoogst bizar jaar. Inderdaad, dit stukje begint met En. (Zoek daar niet teveel achter, je zit er als lezer wel meteen in.) Net als toen toenmalig minister Bruins van Medische Zorg live op tv bekendmaakte dat in Tilburg de eerste patiënt in Nederland met corona zich in het EZT had gemeld. Pets. En we zaten er meteen middenin met z’n allen. Samen dus.

Ik kan niet ontkennen dat ik me een beetje zorgen maakte over de toekomst van Puik Verhaal. Tegelijkertijd zag ik hoe hevig het onweer in ‘vrijetijdsland’ was en de lucht boven mijn bedrijf niet betrok. Bijkomend voordeel is dat ik weinig opdrachtgevers heb in het vrijetijdssegment, wat opvallend genoemd mag worden gezien mijn opleidingsachtergrond in – raar maar waar – de vrijetijdskunde. Afijn. Ander verhaal.

Het tweede kwartaal van 2020 blijkt zelfs het beste dat ik in ruim 2 jaar heb gedraaid. Aan de andere kant, ellende die wereldwijd plaatsvindt heeft doorgaans de neiging om heel lang door te sijpelen en ik (net als de rest van de wereld) kan onmogelijk inschatten wat de komende periode gaat brengen. Maar ik ben hoopvol gestemd. Als we in plaats van Trump een vaccin krijgen zijn we al halverwege.

Welkom in de stand van zaken

Puik Verhaal is deels geboren uit noodzaak – mijn baan lag na een jaar ziekte op zijn gat – en deels de kans pakken – mijn baan lag immers na een jaar ziek zijn op zijn gat. In mijn hoofd dwarrelden veel ideeën en voornemens, maar niks was in cement gegoten. In die zin ben ik twee jaar lang aan het veranderen geweest. Freelancen is voor mij net als opgroeien, dat doe ik ook zonder plan. Ik laat het gebeuren en pas me aan. Zo ontsta je als mens.

Proberen, vallen, opstaan, afkloppen

Puik Verhaal is ook op die manier ontstaan. Door te proberen en te doen. Voortdurend bijschaven, concluderen, vallen en opstaan. Oké, een voorwaarde is altijd leidend geweest. Het moet verhalend zijn. Op een tegendraadse manier. Wat er in de wereld ook verandert en verdwijnt, voor elk merk, bedrijf en mens is het verhaal – ongeacht het weertype – onveranderlijk belangrijk. Daar zit de emotie en die herkenbaarheid verbindt.

Vanuit dat perspectief schrijf ik. Het verhaal vertellen vanuit emotie en menselijkheid en zo verbinden. En dat is gelukt. Ik heb diverse mensen en merken geholpen met hun verhaal. Zo meteen meer daarover. Ik heb ook opdrachten uitgevoerd waarvan ik nooit had verwacht dat ik ze zou uitvoeren. Ik heb productomschrijvingen geschreven voor ID&T. In het Engels. Chatbotteksten geredigeerd. Podcasts omgetoverd naar een blogpost. Een tender verfraaid. En ik heb voor een lokale stichting een jongen met autisme geholpen om de verhalen in zijn hoofd op papier te krijgen.

Allemaal omdat het me leuk leek. Met mijn ‘schrijf het verhaal van-voornemen’ heeft het immers weinig van doen. Althans in hoofdlijnen. Een podcast maakt natuurlijk zeker onderdeel uit van het verhaal van deze specifieke opdrachtgever. En ook in de toon van de chatbotteksten huist het verhaal van deze specifieke opdrachtgever.

Aan het juiste adres

Het verhaal kwam wel terug in leuke klussen voor merken en bedrijven die wel een beetje rock en roll in hun verhaal wilden. Tegen de stroom in. Onderscheiden door vooral niet naar de ongeschreven regels van de communicatie te handelen. Dan ben je bij Puik Verhaal aan het juiste adres. Ik heb accountantsbureauteksten geïnjecteerd met peper. Een cultuurpamflet geschreven voor de ene gemeente, een duurzaamheidsprojecttekst voor de andere gemeente. Alles bij elkaar opgeteld heb ik dit jaar toch al snel voor zo’n 50 opdrachtgevers mogen werken.

Bijzonder is ook dat de meeste kennismakingsgesprekken met ‘de bureauwereld’ steevast op niets uitliepen. Niks meer van horen. Opdrachten die ergens ‘zijn blijven hangen’, teveel tussenlagen of partijen die ook hun plasje willen doen. Opdrachten die übercommercieel zijn. Sjaak Afhaak.

En ja ik heb ook een paar meegedaan aan ‘gratis proeftekstjes’ schrijven, terwijl een blik op mijn site mijn verhaal ook heus wel vertelt. Doe ik niet meer, mijn werk weggeven. Zoals het cliché luidt, je vraagt de bakker ook niet om het brood een keer gratis te proberen, kijken of het lekker is.

De plank mis

In die periode heb ik de plank ook wel eens misgeslagen. Soms omdat de energie er niet was, bij mij of bij de opdrachtgever. Dan werkt het niet. Doorgaans lukt het me om van groeiend gras nog brood te bakken, maar alleen als de voorwaarden kloppen. Dat wil zeggen, ruimte om creatief in te vullen en de vrijheid om eigen keuzes te maken.

Net zo makkelijk deel ik ook de andere kant van het verhaal. Het zoeken naar werk, want het komt niet altijd aangewaaid. Kansen zien, daarop reageren. Zorgen dat ik mijn administratie op orde heb, want oei. Hashtag hekel aan.

Maar ook radiostilte aan opdrachtgeverszijde, twijfelen aan je kunde, het gevoel dat de wereld je door heeft, dat je helemaal niet kunt schrijven. Knappe creatief die daar geen last van heeft. Het is inherent aan ‘gevoelig zijn’ en dat is weer nodig om je in de schoenen van de ander te kunnen verplaatsen, wat weer nodig is om überhaupt te kunnen creëren. Dat en op een lijn zitten met mijn gevoel. Dus als ik even niets hoor van een opdrachtgever, voedt dát gevoel mijn onrust.

Ja beste opdrachtgevers; creatieven zijn gevoelige mensen. Wij gebruiken onze emoties en inlevingskracht voortdurend. Dat maakt mij kwetsbaar, maar zoals ze het zo mooi in het Engels omschrijven; I wouldn’t want it any other way. Het levert namelijk ook heel veel moois op.

Maar goed, 2021 staat aan de deur. Ik ga opendoen. Die stapel plannen die ik heb zoekt met spoed een nieuw jaar.